تختی میدان هنر

( پسرک کوچولو با آن چشمهای گریانش ، جند روز پیش رفت پیش خدا.... 1210/87)

هفته گذشته سید مرتضی حسینی، مجری صدا و سیما و محمد رضا هدایتی، همان یاور طغرل سریال تلوزیونی میهمان موسسه خیریه مهر آئینان مهر بودند. سوای همه آنچه که در جریان بود و گذشت و بدور از توصیف برنامه هایشان، چیزی که برایم جالب بود اشکهای آقای حسینی و هدایتی و گروه همراهشان در برخورد با کودکان سرطانی بود. همه شان بزرگوار بودند. محمد رضا هدایتی برخلاف تصور، جوانی بسیار محجوب و بی آلایش و متفکر بود ، بخصوص اینکه من در کنار برنامه هایش چند ساعتی وقتم را با او گذراندم و همنشین صحبتهایش بودم. اما سید مرتضی در پس ظاهر بسیار شاد و شلوغش ، بزرگ مردی بود که من هنوز بهت زده مرامش هستم . شاید خودش راضی نباشد تمجید و تعریفش کنم ، اما با آنچیزهایی که یکی از همراهانش گفت دوست دارم او را * تختی عرصه هنر* بنامم و یقین بدانید که جز این نیست. و بجرات باید بگویم بزرگترین درس معرفت و لوطی گری را از سید مرتضی حسینی گرفتم . امیدوارم هرجا که هست ،خدایا بسلامت دارش.