.: کرمانشاه دیار شیرین :.

نوشته هایی از کرمانشاه

.: کرمانشاه دیار شیرین :.

نوشته هایی از کرمانشاه

شهرسازی در کرمانشاه

شهرسازی بی قاعده در کرمانشاه


عرض شود بحضور شما ، همانطور که در تصویر ملاحضه میفرمائید یک ساختمان بلند مرتبه! آمده و درست جلوی خانه های مردم تا هرجا که دلش خواسته بالا رفته. از این دست مناظر را در کرمانشاه به وفور میتوانید ببینید. صاحبان پول بطرفه العین هر کار که دلشان خواست میکنند و همچون این نمونه جلوی خانه مردم را سد میکنند. شهر کرمانشاه از این دست نمونه های تضییع حق  را بسیار در خود دارد.

جالب اینکه شورای شهر کرمانشاه که بایستی بعنوان مدافع حقوق مردم عمل کند بنظر میرسد که خود یکی از عوامل تشدید نابسامانی در امر شهرسازیست.

بزرگ منش باشیم

عرض کنم نظر سنجی رو غیر فعال کردم. دلیلش این نیست که فلان بابا میاد و فحاشی میکنه....یا مثلا کشق میکنه که من در بچگی با فلان بچه زدم شیشه فلان رو شکستم یا اینکه توهمات خودش رو به من اسناد میده.....نه اینا نیست. قصد بحث در این مورد رو هم ندارم. چه یاوه را پاسخ گفتن اطلاف وقت و شخصیت است. و زمان و زندگیست که ملاک قضاوت فرد قرار خواهد گرفت.
تا وقتی که ما یاد نگرفتیم همدیگر رو تحمل کنیم و بهم احترام بگذاریم. نظر دادن ما هم بهیچ دردی نمیخوره. این مطلب در کرمانشاه شکل حادتری رو بخودش میگیره و حتی فرو تر از روابط اجتماعی در یک جامعه بدوی میشه. من در مورد شکل ارتباط و محاوره اجتماعی در کرمانشاه خیلی فکر و مطالعه کردم. بعدا اگه وقتی بود به تفضیل راجع بهش حرف میزنم.
به یه نمونه توجه کنید: فلان کشتی گیر همشهری ما تو یه مسایقه جهانی طلا گرفته بود....روز بعد تی در کوچه وقتی به بحث ملت گوش میدادی از خیلیا میشنیدی که در تمجید پهلوان میگویند:.... بی شرف چه فن کمری زد..... پدر سی... چه کشتی میگیره
و نمونه های خیلی زیاد دیگه: توله سگ چه باسواده.... بی پدر چه خوب حرف میزنه!
شما هم حتما نمونه های بغرض آلوده و مالامال از کینه و تحسین را شنیده و دیده اید.....
بزرگ کردن خود بقیمت خوار کردن دیگران. اینها همه نشات گرفته از ذهنهای کوچک و روحهایی حقیره.
تا کی میخواهیم اینطوری باشیم؟

اون روح نا آموخته مشترک کرمانشاهی من خیلی بهم تلنگر زد که فرد هتاکی رو که اینجا میاد و کپه کپه تروشات فکرش رو میزاره و در میره معرفی کنم. دوستاش هم لطف کردن و مشخصات کاملی ازش رو بهم دادن. ولی خوب اون بخش آموخته روزگار من .... نگذاشت و بانگ برآرورد که خذف ها رو بحال خودشان واگذار کردن بهتر است و بی ارزشان را بیمحل نمودن از آن به

ریش....

سایت مسابقات جهانی ریش و سبیل را ببینید و حالش رو ببرید!. توضیح اینکه در همین ولایت خودما کم نیستند سبیلهایی و ریشهایی که اگر به این مسابقات راه پیدا میکردند پوز قهرمانان پوشالی مسابقه را میزدند.
  

مدنیت داشته باش پسر....مدنی کاران برکارند

10 روز پیش پدرم در بیمارستان چهارمین شهید محراب بستری شد و تحت عمل جراحی قرار گرفت. دیشب مادرم زنگ زد که حال پدرت بد شده. تمام شب گذشته را بر بالین پدرم بیدار بودم. شکمش درد میکرد گفتم شاید از معده اش باشد اما به هیچ دارویی جواب نمیداد. دمدمای صبح شکمش سفت شد و من ، مضطرب و نگران از شکم حاد که اصطلاحی است برای طیفی از بیماریهای حاد و مرگبار داخل شکم مثل آپاندیسیت راس ساعت 8 همراه مادرم وارد بیمارستان امام خمینی کرمانشاه شدیم که نزدیکترین اورژانس جراحی به ماست.

داخل اورژانس  دوربین های مدار بسته که به ابتکار مدیر قبلی و بمنظوری نامشخص نصب شده اند حرکات ملت و پرسنل را ثبت میکردند. یک ربعی که گذشت موفق به پیدا کردن پرستار مسئول قسمت ارژانس جراحی شدم  و او مشکل را پرسید . گفتم مشکوک به شکم حاد است. خیلی ملایم و با طعنه گفت: کی بهت گفته آقااااااااا! گفتم : خودم پزشکم. رفت تا به پزشک زنگ بزند. پدرم پیچ و تاب میخورد و اعصاب من خورد تر و فرسوده تر میشد. مادرم نگران کناری ایستاده بود و دعا میخواند. دوربینها رو به ما بود و احساس بدی را در آدم ایجاد میکرد ....حس اینکه در یک مرکز امنیتی ایستاده ای ....حس اینکه تحت نظر هستی....

دکتر از دوستان بود. خیالم راحت شد. دستور سونو گرافی مینویسد... بعد گفت فلانی الان دکتر... توی اطاق عمله کاش پدرت رو ببریم تا ببینه.

خودم ویلچری میاورم . کسی نیست که مریض را انتقال بدهد. خودم از راهروهای پیچ در پیچ و دوطبقه ساختمان او را تا در اطاق عمل میبرم.

پدر همچنان از درد بخودش میپیچد. انجا هم جراح به شکمش دست میزند: احتمال زیاد کیسه صفراست  و اضافه میکند که باید سونو گراف بشه!

پدر را دو باره تا قسمت رادیولوژی میبرم.عرق از چهار ستن بدنم راه گرفته. مادرم هم رفته تا نمونه خون را بدست آزمایشگاهی ها برساند. جلوی رادیولوژی ملت صف بسته اند. زنی آنجا میگوید: هووووووووی عمو ویس تو نوبت! مه شی نوبتیه ها.

هیچی نمیگم و تو میرم. به خانومی که اونجاست میگویم پدرم وضع حادی داره و ممکنه هرلحظه احتیاج به جراحی داشته باشه. از زیر چشم نگاهم میکند و با دست به دفترچه اشاره میکند. وقتی خوب به دستور دکتر نگاه میکند. رو بمن کرده و میگوید این اعتبار نداره.... مهر پزشک عمومی قبول نیست برو بده یه متخصصی برات بنویسه. میگم خانم پزشگ بیمارستان اینو نوشته! میگه بهرحال قبولش نداریم.... داغ میکنم اما مادرم پا درمیانی میکند و دوبار به طبقه دوم میرود و بر میگردد.

ملت همینجور صف کشیده اند برای رادیوگرافی و سونوگرافی و سی تی اسکن. باز حواله مان میدهند به یکی دیگه و اونهم به یه نفر دیگه و بعد هم میکویند باید در نوبت بایستیم.

پدرم پیچ و تاب میخورد. یاد مرحوم حاج فوائدی پدر دوستم می افتم که همینجا اینقدر معطل شد که فوت کرد....یاد مریضی میافتم که تو دوره انترنی خودم لوله آزمایش را داده بودند دستش تا ببرد آزمایشگاه و یارو بیچاره در راه مرده بود....

یه دفعه به کله ام میزند. ویلچر را بدو بدو ...کلی راه میدوانم تا جلوی ساختمان مدیریت.....

با التهاب به طبقه دوم میروم...اتاق رئیس ( رئیس دوستم است) منشی سبیل کلفت میگوید: والا  نیسش....

سراغ مدیر را میگیرم میگوید : ها ناو جه له سه...

با کله میپرم توی اطاقش

در حال گفتگو با خانو میست....هاچ و واج به چشمان من که احتمالا بقول شاعر خون پالا هم شده نگاه میکند.... بی اختیار شروع به هوار زدن میکنم:آااااااااااااای   بی وجداناااااااا...... و دفترچه بیمه پدرم را بسمتش پرت میدم....

گرفتارم

یه شرح طنز الود از گرفتاریهام رو اینجا تایپ کردم که یه دفعه پرد. الان دیگه حوصله ندارم . تا بعد.